Σαν έρθει η ωρα να πεθάνω να μην δακρύσετε παιδιά! Εγώ το κέφι μου θα κάνω και την στερνή μου τη βραδιά! Οι συνήθειες που έχω δεν αλλάζουνε, μπαγλαμάδες και μπουζούκια θα με κλάψουνε! (αξέχαστος Στράτος Διονυσίου αν θυμάμαι καλά σε στίχους Άκη Πάνου!)
Πολύ καλό! Φαίνεται οτι η φώτο δεν είναι δική σου! Ο Μουσικός δεν είναι σωστά στο πλάνο.
Μωρέ εγώ ξέρω σε τι μπλογκς μπαίνω, three cheeers for καράτεκνα!
(αν και εγώ νόμιζα ότι είναι επίτηδες έκκεντρη η "σύνθεση", για να δώσει έμφαση στο "Σ'αγαπώ. Φτάνει ως εκεί?" κι όχι στον άνθρωπο per se, πόσο μάλλον το μνήμα.)
Γι'αυτό και σούπερ η κούκλα...
Πώωως είπαμε σε λένε κλαρινατζή αγόρι μου? (-DDDDD!!!
Ήταν χρέος ενός ΠΟΛΥ φίλου προς τον πατέρα του που έχει φύγει 10 χρόνια τώρα. Το χωριό είναι στα 1200 μέτρα και ταξιδέψαμε ως εκεί γι'αυτόν το λόγο. Έπαιξα ένα ηπειρώτικο μοιρολόι. Πιστεύω ότι ο Γιώργαρος το άκουσε!
Άκου, έβαζα στοίχημα ότι ήταν ηπειρώτικο, με γυρνάς πίσω τώρα. Έχω παρόμοια εμπειρία, σαν το τέλος η την αρχή του κόσμου, τρομερό. Και όποιος έβγαλε τη φωτογραφία έκανε πολύ καλά.
Aphrodite: Λοιπόν πάνε χρόνια τώρα, αφού είχαν όλα τελειώσει, κατεβήκαμε στο μνήμα. Εκεί ένας απ όλους έβγαλε κάτω απ’ το σακάκι του ένα κλαρίνο. Ξεκίνησε ένα μοιρολόι αργό μα απίστευτα μελωδικό, βαρύ ηπειρώτικο. Οι υπόλοιποι πιάσαν να χορεύουν. Κλαίγοντας. Δίπλα απ το μνήμα. Και όλα ανάβλυζαν μέσα απ’ τη καρδιά τους. Μουσική, χορός, κλάμα... Εγώ, απόμακρος ως τότε, απλά διαλύθηκα. Τέτοια ένταση συναισθημάτων δε την είχα ξαναζήσει. Μα είχα την ερώτηση μέσα μου. Γιατί; Ένας θειος μου αργότερα μου είπε. Χορεύουν για κείνον που ‘φυγε, για τη ζωή τους που τέλειωσε μαζί του, μα και για τη νέα τους ζωή χωρίς εκείνον. Δε μπορώ να το πω καλύτερα δυστυχώς... Σταύρο ευχαριστώ που μου τι θύμησες...
Τι μπορώ να πω... Ολόκληρο ωκεανό τον χώρεσες χωρίς να γδάρεις ακρίτσα...
Αρρωσταίνω. Δε μπορώ να κοιμηθώ καλά γιατί υπερφορτώνεται το σκεψόμετρο και από πίσω φωνάζει το φιλοσυναίσθημα, που διεκδικεί τεράστιο κομμάτι μου για τους τρισδιάστατους φίλους μου...
Η λεπτή γραμμή γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη, και χοντροπετσιάζει κιόλας γέρνοντας προς τα εδώ, να μην ακούει τ'άλλα...
Εχω πρόβλημα.
Μεγάλο....
Και μόνον όταν το ρίχνω στην πλάκα μου περνάει λίγο...
18 Comments:
Μόλις μου άλλαξες γνώμη. Δεν άντεχα να γραψω και να σπάσω τα μούτρα μου στο moderation.
Μετά από αυτό όμως... Λες κι ήσουν εκεί!
Ενα τραγούδι μπας κι ακουστεί στον άλλο κοσμο και συγκινήσει...
Ο,τι μουβγει, λέξη προς λέξη, αφιερωμένο!
Υπέροχο... Ίσως «Εκεί» οι νότες να φτάνουν. Έστω, η μνήμη κάποιων πνευστών λυγμών.
Ελπίζω να σου άρεσε Σταύρο το "κωμικοτραγικό" μου στου ΝΔ για χτες...
Αφιερωμένο μ'ένα μεγάλο ευχαριστώ!
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Παιδιά τι να πώ, με τιμάτε.
ΥΓ.Στη φωτογραφία αυτή δεν είμαι ο φωτογράφος!
Καλη η φωτογραφια,
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ η ιδεα.
Μπραβο
Σαν έρθει η ωρα να πεθάνω να μην δακρύσετε παιδιά!
Εγώ το κέφι μου θα κάνω και την στερνή μου τη βραδιά!
Οι συνήθειες που έχω δεν αλλάζουνε,
μπαγλαμάδες και μπουζούκια θα με κλάψουνε!
(αξέχαστος Στράτος Διονυσίου αν θυμάμαι καλά σε στίχους Άκη Πάνου!)
Πολύ καλό! Φαίνεται οτι η φώτο δεν είναι δική σου! Ο Μουσικός δεν είναι σωστά στο πλάνο.
@stavros katsaris
Δεν κατάλαβες Σταύρο η φωτογραφία είναι κομμένη επίτηδες.Μάντεψε ποιός είναι ο κλαριτζής!
Μην μου πεις?????
Ναι!
I KNEW IT! I KNEW IT!
Μωρέ εγώ ξέρω σε τι μπλογκς μπαίνω, three cheeers for καράτεκνα!
(αν και εγώ νόμιζα ότι είναι επίτηδες έκκεντρη η "σύνθεση", για να δώσει έμφαση στο "Σ'αγαπώ. Φτάνει ως εκεί?" κι όχι στον άνθρωπο per se, πόσο μάλλον το μνήμα.)
Γι'αυτό και σούπερ η κούκλα...
Πώωως είπαμε σε λένε κλαρινατζή αγόρι μου?
(-DDDDD!!!
Καλησπέρα.
Μπράβο για το Blog , και για τις φωτογραφίες, θα ήθελα να μάθω τι έπαιζες (όχι από περιέργεια) ...
Αφροδίτη, τον έχω δει και είναι πολύ πιο ωραίο παιδί!
@g help me
Ήταν χρέος ενός ΠΟΛΥ φίλου προς τον πατέρα του που έχει φύγει 10 χρόνια τώρα. Το χωριό είναι στα 1200 μέτρα και ταξιδέψαμε ως εκεί γι'αυτόν το λόγο. Έπαιξα ένα ηπειρώτικο μοιρολόι. Πιστεύω ότι ο Γιώργαρος το άκουσε!
@kapsokalyvas
κοκκίνησαααααα!
Άκου, έβαζα στοίχημα ότι ήταν ηπειρώτικο, με γυρνάς πίσω τώρα. Έχω παρόμοια εμπειρία, σαν το τέλος η την αρχή του κόσμου, τρομερό. Και όποιος έβγαλε τη φωτογραφία έκανε πολύ καλά.
@g help me,
Ground control to Major Tom ;)
Θέλεις να μας πεις αυτο το τέλος & αρχή?
Ο Σταύρος σε 3 σειρές τα είπε όλα...(τι θα γίνει μ'αυτό το παιδί, έχω κομπλάρει η καραφλύαρη!)
:)
Σας υπόσχομαι να ανεβάσω σε αρχείο ήχου ένα live παίξιμο αυτού του μοιρολογιού που έπαιξα τότε.
Aphrodite: Λοιπόν πάνε χρόνια τώρα, αφού είχαν όλα τελειώσει, κατεβήκαμε στο μνήμα. Εκεί ένας απ όλους έβγαλε κάτω απ’ το σακάκι του ένα κλαρίνο. Ξεκίνησε ένα μοιρολόι αργό μα απίστευτα μελωδικό, βαρύ ηπειρώτικο. Οι υπόλοιποι πιάσαν να χορεύουν. Κλαίγοντας. Δίπλα απ το μνήμα.
Και όλα ανάβλυζαν μέσα απ’ τη καρδιά τους. Μουσική, χορός, κλάμα...
Εγώ, απόμακρος ως τότε, απλά διαλύθηκα. Τέτοια ένταση συναισθημάτων δε την είχα ξαναζήσει. Μα είχα την ερώτηση μέσα μου. Γιατί; Ένας θειος μου αργότερα μου είπε. Χορεύουν για κείνον που ‘φυγε, για τη ζωή τους που τέλειωσε μαζί του, μα και για τη νέα τους ζωή χωρίς εκείνον. Δε μπορώ να το πω καλύτερα δυστυχώς...
Σταύρο ευχαριστώ που μου τι θύμησες...
@g help me,
Τι μπορώ να πω... Ολόκληρο ωκεανό τον χώρεσες χωρίς να γδάρεις ακρίτσα...
Αρρωσταίνω. Δε μπορώ να κοιμηθώ καλά γιατί υπερφορτώνεται το σκεψόμετρο και από πίσω φωνάζει το φιλοσυναίσθημα, που διεκδικεί τεράστιο κομμάτι μου για τους τρισδιάστατους φίλους μου...
Η λεπτή γραμμή γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη, και χοντροπετσιάζει κιόλας γέρνοντας προς τα εδώ, να μην ακούει τ'άλλα...
Εχω πρόβλημα.
Μεγάλο....
Και μόνον όταν το ρίχνω στην πλάκα μου περνάει λίγο...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home